Der Freund als Seele, die Seele als Freund

In der alt-iranischen Kultur galt Gott als das Prinzip aller Dinge und nicht als Schöpfer der Perfektion der Phänomene/der Welt.

Jede Seele eines Lebewesens galt als Haus, Sitz und Mitte des “Freundes” زوُش = زاوُوش – so lautete ein Name der alt-iranischen Gottheit/en.

Gott, der das Prinzip aller Freundschaft/Liebe bildet, ist Seele jedes Lebewesens, und so ist die Seele jedes Lebewesens auch die Grundlage der Freundschaft/Liebe.

In jeder Seele befindet sich dieses Prinzip der Freundschaft/Liebe und es bildet den Anlass der Suche und des Findens.

خدا، در فرهنگ ایران، «ا صل همه چیزهاست»، نه شخص خالقی که فراسوی چیزها وگیتی میباشد. پس جان هرانسانی، خانه ونشیمنگاه و میهنِ «دوست = زوُش = زاوُوش» هست که نام خدای ایران بوده است. خدا که اصل دوستی است، جان هرانسانیست، پس جان هرانسانی، اصل دوستیست. اینست که باید درجان هر انسانی، این دوست، این اصل دوستی را جُست و یافت.

– M. Jamali